مقایسه ی عملکرد قاب های خمشی بتنی طراحی شده بر اساس روش تغییر مکان و روش نیرو در برابر زلزله

امروزه روش‌های طراحی بر اساس عملکرد بخاطر کاهش خسارات سازه‌ای علاوه‌بر کاهش تلفات جانی بسیار مورد توجه هستند که با دو رویکرد مستقیم و غیرمستقیم انجام می‌شوند. یکی از روش‌های طراحی بر اساس عملکرد با رویکرد مستقیم، طراحی مستقیم بر اساس تغییرمکان است که در آن سازه با فرض مکانیسم و عملکرد مطلوب تحلیل و طراحی می‌شود. در این پژوهش ابتدا مبانی روش طراحی مستقیم بر اساس تغییرمکان بیان شده و سپس قاب‌های خمشی بتنی ۴، ۸، ۱۲ و ۱۶ طبقه با روش طراحی بر اساس نیرو و این روش، طراحی شده‌اند که مقایسه‌ی آن‌ها نشان می‌دهد ستون قاب‌های روش تغییرمکان ابعاد بزرگتر یا مساوی و آرماتور خمشی بیشتری نسبت به ستون قاب‌های روش نیرو دارند. علاوه‌براین میزان آرماتور وسط دهانه‌ی تیرهای قاب‌های روش تغییرمکان نسبت به دو انتهای آن(محل‌های احتمالی تشکیل مفاصل پلاستیک) بیشتر است. سپس ارزیابی عملکرد قاب‌های طراحی شده بر اساس هر دو روش با استفاده از تحلیل بارافزون نشان داد که قاب‌های طراحی شده بر اساس روش تغییرمکان نه تنها همخوانی بیشتری با مکانیسم پلاستیک فرض شده در فرآیند طراحی دارند، که شامل مفاصل پلاستیک در دو انتهای تیرها و پای ستون‌های تراز پایه است، بلکه با تحمل برش بیشتر به ویژه در طبقات پایینی و تغییرمکان نسبی زیادتر باعث به تأخیر افتادن وقوع مکانیسم و تشکیل تعداد بیشتری مفصل پلاستیک در طبقات بالایی نسبت به قاب‌های روش نیرو، قابلیت تحمل تغییرمکان‌های بزرگتری را دارند.